Bir gazetede okuduğum "Mum Işıltıları" isimli kısa öyküyü yaşadıklarımıza ışık tuttuğu için yazılarıma almak istedim.  
Bir gün dört mum bir araya gelmiş ve ışıklarını yayarak konuşmaya başlamışlar.  
Söze önce birinci mum başlamış.  
"Ben Barış'ım! Ne yazık ki kimse ortaya çıkıp ışığımı etrafa yaymıyor. Böyle giderse sanırım yakında sönüp aydınlatma yeteneğimden yoksun kalacağım."  
Daha sözünü bitirmeden alevi önce zayıflamış, biraz sonra da tümden sönüvermiş.  
Onun ardından sözü ikinci mum almış.  
"Ben Vefa'yım! Ama ne yazık ki bu ülkede herkes vefa duygusunu unuttu. O nedenle benim de vefa diye yanıp durmamın anlamı kalmadı," demiş ve o sırada esen hafif bir yel onun da ışığını söndürmüş.  
Üçüncü mum ağlamaklı bir sesle konuşmaya katılmış.  
"Ben Sevgi'yim! Unutulunca birden yanma gücümü yitirdim. Zaten çevremde de değerimi anlayan kimse kalmamıştı, en yakınlarım bile beni anmaz olmuştu," derken sevgi mumu da sönmüş.  
O sırada odaya bir çocuk girmiş ve üç mumun da yanmadığını görünce şaşırarak sormuş.  
"Neden ışıltınızı böyle kararttınız? Daha önce sonsuza dek bizi ışığınızla aydınlatacağınızı söylememiş miydiniz?"  
Dördüncü mum, bir anda çocuğa;  
"Korkma ben Umut'um! İçten içe yandığımı da görüyorsunuz. Ben yanıyorum. Birlikte öbür mumları da ışıltılarına kavuşturabiliriz," demiş.  
Çocuk bunu duyunca umudu fazla bekletmemiş, mumların her birinin yanına yaklaşıp onları yeniden ışık kaynağı yapmış.  
Umut kavramı üzerinde düşünürken, onun bir gün içimize doğup bizi ışığa çıkaracağını hiç unutmayalım.