Bir süre önce medyada haber vardı. 
İzmir'in Konak İlçesi'nin bir mahallesinde dört katlı binanın çatı katında oturan, 23 yıldır yalnız yaşayan 80 yaş üstündeki emekli hemşire kadın yatağında kemiklerinin varlığıyla ölü bulunmuş! 
Böylesi bir terk edilmişlik, ilgisizlik ve insansızlık örneği belki de bizde ilk kez yaşanıyor.
Eşinin ilk evliliğinden olan ve pandemi döneminden bu yana görüşmeyen üvey oğlunun polise başvurusuyla durum ortaya çıkmış.
Üvey oğlunun derin ilgisizliği bir yana, ya komşularına ne demeli?
Bir insan ölüyor, çürüme aşamasına geliyor, kimsede insanlık yok.
Ölümün gerçekleşmesi döneminde putrefaksiyona (çürümeye) bağlı çevreye yayılan çok ağır bir koku oluşur.
Hiç mi merak edip bu koku ile ilgilenmediniz sizler?..
Burada yaşlı bir insan vardı diye hiç mi düşünmediniz?..
Bu nasıl bir duyarsızlık ve insansızlık? 
Anlaşılır gibi değil...
Bir kez kapısını çalıp hatırını sormak, haber almak çok mu zordu?
Bireysel bir menfaat olduğunda koşa koşa gidenler, bir insanın kemikleri ortaya çıkana kadar ona hiçbir ilgileri olmuyor.
Toplum çok şeyin yanı sıra vicdanı ve insanlık duygularını da yitirir oldu artık.
Şimdilerde insanlık yok mu oldu diye kimse sormasın!..
İnsanlık bırakıldı mı ki yok olsun?..